Ieder mens krijgt bij de geboorte een naam, die je je hele leven met je meedraagt. Na het overlijden wordt die naam bij het afscheid in de kerk of aula nog vaak genoemd. En ook in de maanden erna. Maar gaandeweg de tijd lijkt of het dat steeds minder wordt. Iemand verliezen aan de dood is verdrietig, maar erger nog dan de dood, is het vergeten van iemand en zijn of haar naam niet meer noemen. Tegen deze ‘tweede dood’ is iets te doen: herdenken.

Rituelen

Herdenken betekent: “de herinnering aan iemand vieren”. Herinneringen levend houden, doorgeven en delen met anderen. Door het opnieuw memoreren van een overledene kun je je respect en liefde uitdrukken. Ooit was de kerk leidend. Dat ligt nu anders. Naast de kerkelijke herdenkingsliturgie zijn andere mogelijkheden ontstaan om samen verlies te herdenken. Voor de één is dit in plaats van de kerk, voor de ander een aanvulling op de kerk. Tijdens een herdenking proberen mensen uiting te geven aan hun gevoelens van rouw. Ze komen samen om overledenen letterlijk en figuurlijk in het licht te zetten. Met kaarslicht, woorden, muziek en met het noemen van namen. Waarmee we zeggen: we willen je niet vergeten, we dragen je verder in ons hart.

Verbondenheid in rouw

Voor iedereen geldt dat als de dood inbreekt in ons leven hij sporen van verdriet nalaat, sporen die littekens vormen in onze ziel, onuitwisbaar. Een herdenkingsmoment biedt troost en bemoediging. Het is een gelegenheid om verbondenheid te ervaren met anderen die ook herinneringen koesteren en kwetsbaar zijn in hun rouw. Je hoeft niet alleen te gaan. In die sfeer van saamhorigheid met anderen verandert er niets aan de feiten, maar het verdriet kan er wel zachter door worden.

© Eclips Uitvaarten, maart 2024